Herman van Veen - Cirkels

^EmRond als de wijnvlek van eergister op het vuile tafel^B7blad

op het koude tegel^Empad en de rimpels in de v^E7ijver en het vangnet van een ^Am7spin zijn allemaal maar cir^D7kels zonder einde of^Gmaj7 begin en de tijd verslijt de ^Cmaj7dagen met de wijzers van de k^Am6lok die de uren traag ver^B7malen heel geruisloos, zonder^Bbdim schok Er bestaat geen medi^B7cijn tegen oud of eenzaam z^Emijn

soms de zon ziet onderg^B7aan in een feest van gele vonken die in bloei lijken te s^Emtaan en de sterren op je netv^E7lies trekken strepen in de lu^Am7cht maar zodra de nacht weer ^D7nadert slaan je dromen op de ^Gmaj7vlucht door een klok met kromme w^Cmaj7ijzers Die de tijd in stukken ^Am6maalt ligt de zomer weer aan fl^B7arden want de klok heeft niet g^Bbdimefaald Er bestaat geen medi^B7cijn tegen oud of eenzaam z^Emijn

waarmee jij je zakken v^B7ult maar de mooiste ging verloren door je eigen stomme s^Emchuld toen je met haar langs het stra^E7nd liep leek elke schelp een ju^Am7weel maar nu zie je niets dan k^D7eien groot en grijs en veel te^Gmaj7 veel hoor gefluister in het ^Cmaj7ruisen van de rusteloze ^Am6zee als je haar dan niet kon m^B7issen waarom ging je dan nie^Bbdimt mee? Er bestaat geen med^B7icijn tegen oud of eenzaam ^Emzijn

zag je eindelijk ge^B7vaar toen elk blad een kleu^Bbdimr kreeg van haar honinggele h^B7aar

^EmDe rimpels in de vijver de webben van een sp^B7in

zonder einde of begin^Em in een eindeloos ref^Bbdimrein Er bestaat geen medi^B7cijn tegen oud of eenzaam z^Emijn