Herman van Veen - Cirkels

^Am Rond als de wijnvlek van eergister op het vuile tafel^E7blad spelen gouden druppels ^E7zonlicht op het koude tegel^Ampad en de rimpels in de ^A7vijver en het vangnet van een ^Dm7spin zijn allemaal maar ^G7cirkels zonder einde of be^Cmaj7gin Fmaj7 Bm7-5 en de tijd verslijt de dagen met de wijzers van de klok, die de uren traag ver^E7malen, heel geruisloos, zonder ^D#dimschok.

Er bestaat geen medi^E7cijn tegen oud of eenzaam ^Amzijn.

's Avonds als je door je ^Amwimpers soms de zon ziet onder^E7gaan in een feest van gele ^E7vonken die in bloei lijken te ^Amstaan en de sterren op je ^A7netvlies trekken strepen in de ^Dm7lucht, maar zodra de nacht weer ^G7nadert slaan je dromen op de ^Cmaj7vlucht Fmaj7 Bm7-5 door een klok met kromme wijzers Die de tijd in stukken maalt ligt de zomer weer aan ^E7flarden want de klok heeft niet ge^D#dimfaald.

Er bestaat geen medi^E7cijn tegen oud of eenzaam ^Amzijn. [Verse 3] Tel de gladde kiezel^Amstenen waarmee jij je zakken ^Dmvult maar de mooiste ging ver^G7loren door je eigen stomme ^Cmaj7schuld toen je met haar langs het ^C7strand liep leek elke schelp een ju^Fmaj7weel maar nu zie je niets dan ^B7keien, groot en grijs en veel te ^Emveel. Hoor gefluister in het ^A7ruisen van de rusteloze ^Dmzee. Als je haar dan niet kon ^G7missen, waarom ging je dan niet ^Cmaj7mee? Fmaj7 Bm7-5 Bij het afscheid van de zomer zag je eindelijk gevaar toen elk blad een ^E7kleur kreeg van haar honinggele ^Amhaar.

De rimpels in de ^Amvijver, de webben van een ^E7spin, zomaar cirkels in de ^E7ruimte zonder einde of be^D#dimgin in een eindeloos re^E7frein.

Er bestaat geen medi^E7cijn tegen oud of eenzaam ^Amzijn.