Matthijn Buwalda - Nog Één rivier

^AmWij zijn een volk met een bestemming, Maar al ^Fjaren onder^Amweg. We be^Dmgonnen ooit als slaven, ^F En toen kwam ^GGod en deed ons ^Amrecht. ^AmDe bevrijding was spektakel, Na ^Ftien plagen pas groen ^Amlicht. Onze ^Dmvoeten in de zandzee, ^F En de ^Gzon in ons ge^Amzicht.

Nog een ^Crivier, nog een ri^Amvier, nog een ri^Dmvier, ^GEn dan zijn we ^Amthuis.

^AmToen we bij de oever kwamen, Wachtte ^Fons geen groot on^Amthaal. We dachten ^Dmnet: We zijn er bijna, ^F Maar God zei: ^GNog niet hele^Ammaal. ^AmDus wij weer terug die woestijn in, Om te ^Fsterven in het ^Amzand. En om ^Dmkinderen te krijgen, ^F Kind'ren ^Gvoor de over^Amkant.

Nog een ^Crivier, nog een ri^Amvier, nog een ri^Dmvier, ^GEn dan zijn we ^Amthuis.

^AmVeertig jaar moesten we lopen, 't was een ^Flevenslange ^Amtocht. Onze ^Dmstraf voor alle ruzie die, ^F We met ^GGod hadden ge^Amzocht. ^AmEn toen alles terugbetaalt was, Gingen het ^Fwater aan de ^Amkant, Was er ^Dmtijd om thuis te komen, ^F In het ^Gonbekende ^Amland.

^AmIk ben een man een bestemming, En al j^Faren onder^Amweg. Om me ^Dmheen lopen de mensen, ^F Aan wie ^Gik mij heb ge^Amhecht. ^AmMijn woestijn kent stroken asfalt, Neon-l^Fichten en ver^Amtier. Kijk ons l^Dmeven of we God zijn, ^F Tot we ^Gstaan voor de ri^Amvier.

^AmWant elke stap die brengt ons dichter, Bij de ^Fgrote overs^Amteek. Iede^Dmreen gaat als het tijd is, ^F Ieder^Geen moet hier doo^Amrheen. ^AmEn bij elk afscheid op de oever, Loop ik ^Fmet wie blijven ^Amterug, Met de ^Dmtranen in mijn ogen, ^F Maar de ^Ghoop steeds in mijn ^Amrug, ^AmWant ik weet,

Nog een ^Crivier, nog een ri^Amvier, nog een ri^Dmvier, ^GEn dan ben ik t^Amhuis, dan ben ik thuis. Nog een ^Crivier, nog een ri^Amvier, nog een ri^Dmvier, ^GEn dan ben ik t^Amhuis, dan ben ik thuis. Nog een ^Crivier, nog een ri^Amvier, nog een ri^Dmvier, ^GEn dan ben ik t^Amhuis, dan ben ik thuis. Nog een ^Crivier, nog een ri^Amvier, nog een ri^Dmvier, ^GEn dan ben ik t^Amhuis, dan ben ik thuis.

Dan ^Emben ik ^Amthuis.