Willem Vermandere - Den bril

Den ^Amtand des tijds knaagd' aan ^Gmijn karkas mijn ^Dmknoken, mijn ^Fspieren en mijn ^E7haarge^Amwas, mijn ^Crimpels, mijn plooien en mijn ^Gschurftig ^Amvel, mijn ^Fhoestend, ^Groestend, ^E7roch’lend model, ‘t ^Amzicht van mijn ogen da’ was ‘t ^Ggrootste zeer, zelfs ^Fkoeien van letters, 'k en ^Gzag ze nie ^Cmeer met ^Amlood in mijn schoenen en met nen ^Fhangenden ^Gkop, ^Dmtrok ik naar de ^Fzolder en ‘k ^E7maakte een ^Amstrop

Ik ^Amgleed met mijn handen ^Gruw langs ‘t kalk en ‘k ^Dmzocht er blinde^Flings nen ge^E7schikten ^Ambalk, maar ^Cis ‘t des duvels of is ‘t ^Ggodes ^Amwil, daar ^Fwaar da’k wil ^Gsterven, daar ^E7vind ik nen bril, met ^Ambevende handen zette ^Gik hem op, ‘k ver^Fgat op slag dat ^Gdodelijk ^Cstrop, per^Amfect van sterkte, ide^Faal van mo^Gdel, dienen ^Dmvreemden ^Fbril paste ^E7mij wonder^Amwel.

Nen ^Amstrop op de zolder, wat een lu^Gguber verhaal, nen ^Dmbril op een ^Fbalke, dat is ook ^E7nie nor^Ammaal, wie ^Clegt er daar bijgod nu zijn ^Gkijkmon^Amtuur, nen ver^Fstrooide ge^Gschifte ture^E7lure natuur, nen far^Amceur, nen flauwe ^Gkluchtigaard, of mis^Fschien nen mens^Glievenden ^Cheiligaard, mis^Amschien een die peisde, mijn oud ^Fbrilkar^Gkas komt ^Dmhier op de ^Fzolder nog wel ^E7ooit van ^Ampas.

En ^Amzo is ‘t geschied, da ‘k me ^Gnie verhing, dank^Dmzij dat klein ^Fvelo^E7achtig ^Amding, dank^Czij meneer Anoniem ^GBrille^Ammans, ont^Fsnapt’ ik ^Gdaar aan den ^E7dodendans, mis^Amschien da’k nu wel wat ^Gdeure sla, maar ‘k ^Fben doodcontent da’k ^Gnog be^Csta, ik ^Ammag het hier stellen, da’k op ^Fdienen ^Gdag, voor den ^Dmtweede ^Fkeer het ^E7levenslicht ^Amzag

‘k Ont^Amdek nu de wolken en het ^Ggroeiend gras, en ^Dmal waar da’k mij ^Fvroeger nooit be^E7wust van ^Amwas, geen ga^Czetteletter die mij ^Gnog ont^Amgaat, ‘k l^Fees zelfs ^Gwat dat er ver^E7zwegen staat, dienen ^Ambril speurt al de ^Gleugens op, zelfs ^Fin mijnen slaap houd ^Gik hem ^Cop, al ^Amdromend zie ik nu en dat is ^Famu^Gsant, mijnen ^Dmonbe^Fwusten ^E7binnen^Amkant.

Mis^Amschien dat die brilglazen ^Gspiegeltjes zijn, ze ^Dmleren mij ^Fdiepe ^E7kijken naar ^Ambinnen, ik ^Cword were kind op mijn ^Gvaders ^Amknie, ‘k zie ^Fgrootmoeder ^Gwere in mijn ^E7fantasie, ik ^Amvlieg en ik vlam met mijn ^Gogen toe, dien ^Fbril op mijn neuze, over^Gal naar^Ctoe, zo ^Ampeis ik nooit meer op mijn ^Frimpelig ^Gvel, mijn ^Dmstramme ^Fknoken en mijn an^E7tiek mo^Amdel.

Als ^Amik dan later, o ^Gmensenlief, uit^Dmeindelijk ^Fdoodga de^E7fini^Amtief, leg ^Cmij dan maar zacht neer ^Gin mijn ^Amgraf, en ^Fpak mij ge^Grust dienen ^E7bril maar af, legt ^Amhem ergens in een ver^Gloren gat, want ^Fvroeg of laat ben ‘k ^Gzeker ^Cdat, ^Amooit nog ne mens deur ^Fdienen ^Gbril, ^Dmlevenslang ^Fnooit nie meer ^E7sterven ^Amwil