Jacques Brel - Mijn vlakke land

^CWanneer de Noor^Edzee koppig breekt aan hog^Ce duinen En witte vlokken ^Eschuim uiteenslaan op d^Ce kruinen Wanneer de norse^Am vloed beukt aan het z^Dmwart basalt En over dijk en^G7 duin de grijze nevel^C valt Wanneer bij^E eb het strand woes^Amt is als een woestijn En natte westenwin^Dmden gieren van ven^G7ijn Dan vecht mijn land, mij^Cn vlakke land

^CWanneer de rege^En daalt op straten, pleine^Cn, perken Op dak en torensp^Eits van hemelhoge kerke^Cn Die in di^Amt vlakke land de enige bergen z^Dmijn Wanneer onder de ^G7wolken mensen dwerg^Cen zijn Wanneer de ^Edagen gaan in domme regelmaa^Amt En bolle oostenwi^Dmnd het land nog vl^G7akker slaat Dan wacht mijn land, mij^Cn vlakke land

^CWanneer de lage^E lucht vlak over 't water ^Cscheert Wanneer de lage l^Eucht ons nederigheid le^Cert Wanneer d^Ame lage lucht er grijs als leist^Dmeen is Wanneer de lage l^G7ucht er vaal als ke^Cileem is Wanneer de ^Enoordenwind de vlakte vieren^Amdeelt Wanneer de noorde^Dmnwind er onze adem^G7 steelt Dan kraakt mijn land, mi^Cjn vlakke land

^CWanneer de Sche^Elde blinkt in zuidelijke z^Con En elke Vlaamse v^Erouw flaneert in zon-ja^Cpon Wanneer d^Ame eerste spin zijn lentewebben ^Dmweeft Of dampende het v^G7eld in juli-zonlich^Ct beeft Wanneer de ^Ezuidenwind er schatert door ^Amhet graan Wanneer de zuiden^Dmwind er jubelt lan^G7gs de baan Dan juicht mijn land, mi^Cjn vlakke land