Jacek Kaczmarski - Marcin luter

W zamku ^EmWartburg, na stromym urwisku Te nie^Emmieckie przepaście i szczyty Wbrew mej ^Amwoli, a gwoli ucisku Wynie^Amsiony pod ^CBoskie błę^Bkity Pismo ^CŚwięte z wszech^Dwładnej ła^Gciny Na swój ^Amwłasny ^Cjęzyk prze^Bkładam Oży^Cwają po ^Dwiekach Dawne ^Gcuda i ^Amczyny Matką ^CEwa znów, ^BmOjcem znów ^EmAdam

Bliźnim ^Emjest mi tragiczny Abraham Gdy po^Emświęcić ma syna w ofierze Widzę ^Amogień na Sodomy dachach Gdzie zwę^Amglają się ^Cgrzeszni w nie^Bwierze Bezmiar ^Cwiny i ^Dkary su^Growość Brzmią pra^Amwdziwie w mym ^Cszorstkim ję^Bzyku Na po^Cczątku jest ^DSłowo I o^Gkrutnie brzmi ^AmSłowo Ale ^Cspójrz wokół ^Bmsiebie, kry^Emtyku!

Grzechy ^EmRzym za gotówkę odpuszcza Lecz w wo^Emjennej się nurza rozkoszy Papież w ^Amzbroi, w ubóstwie tkwi tłuszcza Z której ^Amgroszy ka^Ctedry się ^Bwznosi W nawach ^Ckatedr tran^Dsakcje wsze^Gteczne Ksiądz spo^Amwiednik roz^Cgrzesza za ^Bbilon Tak jest, ^Cbyło i ^Dbędzie Zło i ^Gdobro jest ^Amwieczne Lecz nie ^Cmoże być ^Bmwieczny Ba^Embilon

Z tym więc ^Emwalczę ja, mnich Augustianin Moral^Emności teolog – to przytyk Bo w sto^Amlicy wołają – poganin! Refor^Ammator, he^Cretyk, po^Blityk! Tak, pa^Cpieską ja ^Dbullę spa^Gliłem Lecz szu^Amkajcie miast, ^Cktóre on ^Bspalił! Ja na ^Cwrotach koś^Dcielnych Tezy ^Gswoje przy^Ambiłem On mnie ^Cwyklął, a ^Bmmnisi śpie^Emwali

Słowa ^Empalą, więc pali się słowa Nikt o ^Emtreści popiołów nie pyta Ale ^Ammoja ze Stwórcą rozmowa Jak Syn ^AmJego do ^Cdrzewa przy^Bbita! Niech się ^Cgorszy pra^Dłacia e^Glita Niech się w ^Ammękach świat ^Ctworzy od ^Bnowa! Lecz niech ^Cczyta, kto ^Dumie Niech na^Guczy się ^Amczytać! Niech po^Cwraca^Bm – do ^EmSłowa!