Dawid Podsiadlo - Nieznajomy

^CWitaj^G niezna^Amjomy, pyt^Canie do c^Giebie m^Amam. Czy ^Czdążę ^Gjeszcze ^Amwrócić, drogi d^Cawno już z^Gasypał c^Amzas. Za oknem ^Fcisza, najcichsza jaką ^Amznam. Taka przed ^Fburzą, co zrywa ^Amdach.

^CWitaj^G niezna^Amjomy, nawet ^Cnie wiem jak na i^Gmię m^Amasz. ^CPatrzę na ^Gciebie i ^Ammyślę: czy to j^Ca za k^Gilka l^Amat? Za oknem ^Fszarość wchodzi w ^Amczerń Ty wciąż nie ^Fmówisz do mnie ^Amnic. Na tym pust^Fkowiu mieszka ^Amśmierć Czy to ^Ftylko część mojego snu? Powiedz ^Ammi

Ściany się ^Fburzą, szyby pękają na ^Amraz Lecę w ^Fdół przez błędy wszystkich ^Amlat Widzę wyr^Faźnie pełne rozczarowań t^Amwarze A w oczach ^Fból i gniew uśpionych ^Amzdarzeń Kłamałem ^Fwięcej niż kiedykolwiek chciałbym ^Amprzyznać, A w moich ^Fżyłach płynęła krew zimniejsza niż ^Amstal. Dlatego ^Fdzisiaj jestem całkiem ^Amsam Mój niezna^Fjomy, czy widzisz to co ^Amja?

Jak to możli^Fwe, ze ktokolwiek ufał ^Ammi? Pozornie ^Fszczery, lecz nigdy tak jak ^Amdziś. To samo ^Fmiejsce, ten sam zmęczony ^Amstrach. Wśród tłumu ^Fludzi odbijam się od ^Amdna.

^CŻegnaj^G niezna^Amjomy, już nie ^Cchcę t^Gwoich ^Am