Boudewijn de Groot - Achter de hemelpoort

^AHet was een reis van zeven dagen en de nachten waren ^A7lang ^AMaar ik had meestal goed gezelschap en ik was zelden ^A7bang ^DAan de andere kant van de heuvels was het gras ^Aniet altijd ^A7groen ^EmIk zou liegen als ik zei^A dat ik het ^A7over wilde doen ^Em

^A't Was bij het vallen van de avond toen de zon aan de einder ^A7stond ^ADat ik aan het einde van de velden mijn reisbestemming ^A7vond ^DIn duizend boeken en verhalen had ik gelezen ^Aen ge^A7hoord ^EmVan de vrede in het para^Adijs achter ^A7de hemelpoort ^Em

^ADe poort was klein en sober, een simpele houten ^A7deur ^AIn een muur van ruwe steen en van een onbestemde ^A7kleur ^DGeen stralenkrans, geen hemels licht, geen fier ^Awapperende ^A7vlag ^EmAlleen een bordje waarop stond “^DWe zijn geopend op de laatste ^Adag.^A7”

^EmIk klopte aarzelend aan ^Awant dit was zo'n ^A7moment ^AWaarop de grote leegte gaapt als je hoort dat je niet welkom ^A7bent ^DAan het einde van een zware reis en vermoeid ^Atot op het ^A7bod ^EmMaar ik zou antwoord krijgen ^Dop de vraag: “Wie of wat is God?”^{A A7}

^ADe poort ging open en een man met baard keek me vriendelijk ^A7aan ^A“'t Is vandaag je laatste dag”, zei hij, “je mag naar binnen ^A7gaan Mijn naam is ^DPetrus en je hebt weleens van me gehoord^A missch^A7ien?” ^C“Natuurlijk”, zei ik, “maar wat ik vragen wou, mag ik ^AGod heel even ^A7zien?”

^EmPetrus zweeg een ogenblik ^Aen keek me niet begrijpend ^A7aan ^A“Wie zeg je”, vroeg hij met gefronste blik, “ik heb je niet goed ^A7verstaan” Ik zei ^Dhet opnieuw en Petrus reageerde ^Awat vers^A7toord ^Em“God”, herhaalde hij, “^Ddie naam heb ik nog nooit gehoord Er is niemand die zo heet hier achter de hemelpoort” ^{A A7}

^D“En Jezus”, riep ik vertwijfeld en met dichtgeknepen keel ^A“Jezus ken ik wel”, zei Petrus, “maar zo heten er ^A7zoveel” ^D“En Allah dan”, probeerde ik, “of Jahweh, klinkt dat ^Amisschien ^A7bekend?” ^Em“Nee het spijt me”, zei Petrus, “^Amaar denk nu niet dat je ^A7niet welkom bent.^Em”

^AIk liet de poort voor wat hij was en trok weer de ^A7velden in ^AHet paradijs zonder God had voor mij totaal geen ^A7zin ^DNa vele uren wandelen bij het licht van ^Azon en ^A7maan ^EmZag ik tussen dahlia's en ^Dasters een schamel hutje staan ^Em

^DEen kluizenaar zo leek het wel, een zonderling of een herder ^AEn het einde van mijn reis want achter de hut ging het niet ^A7verder ^DWie leeft er nu op de grens van het alles en het ^Aniets^A7? ^EmEen uitgestotene ^Dmisschien, de duivel of zoiets? ^{A A7}

^AIk naderde de hut en keek nieuwsgierig door de ^A7ruit Aan een tafel zat een echtpaar ze dronken ^Dthee en aten fruit Ze wenkten me naar binnen en ^Atoen ik ^A7bij hen zat ^{Em F#m}Ontdekte ik de hemel in de ^Anerven ^A7van het tafelblad ^Em

Daar zag ik het ^Cstof der eeuwen tussen de kruimels van het ontbijt En aan de muur ^Dtikte de wijzerloze klok der eeuwigheid Het echtpaar lachte me toe en zei ^Amet zachte stem ^C “Welkom in onze woning, aangenaam, ^Awij zijn ^A7Hem”

^A“U zocht ons en u vond ons als dat de zin is van uw ^A7bestaan ^ADan valt er dus niets te zeggen en kunt u in vrede ^A7gaan” ^DIk vroeg: “waarom zwijgt u zo angstvallig over uw aanwezig^Ahei^A7d?” ^EmZe antwoordden: “het ^Dweten maakt een einde aan de oneindigheid”^{A A7}

^A“Ach u weet wel het simpele verhaal van de wortel en het ^A7paard ^AOns vinden is de moeite van het zoeken nimmer ^A7waard ^DDus ga terug naar het paradijs want dat is waar ^Au ^A7hoort U zult ^Emvergeten wat u hier zag ^Dopdat de rust niet wordt verstoord ^EmMaar in gedachten zijn we bij u^D, daar achter de ^Ahemel^A7poort” ^Em