Armand - Het sleutelgat

En het be^Cgon met ^FHans, en die ^D7vroeg me wat ik van je ^Gvond. En ^Cjij stond me wel ^Faan, en de ^D7zaak was zo ^Grond. En ^Fjij, jij ^Cwilde wel en ^Fik, zoals nor^Cmaal. En we be^Fsloten, ach, je beg^Crijpt het wel, het ^D7begin van een triest ^Gverhaal.

En het ^Cwas al vrij ^Flaat, en ik ^D7stond met jou aan je ^Gdeur. En het ^Csleutelgat was te ^Fklein, en ^D7jij kreeg een ^Gkleur. En ^Fuitgespreid op de loper^C in de gang, werd ik ^Fopgeholpen door ^Cjou. En de ^Fweg naar de trap die was^C lang en hard, maar ^D7dekens verdreven de ^Gkou.

En de ^Cnacht was ^Flang en de ^D7drank deed te ^Gkort Aan een ^Cdegelijk, helder ^Fbrein, je ^D7ziet wel, wat er van ^Gwordt. En ^Fdan na een tijdje, dan^C slik je eens stroef, met goede ^Fzin is het dan ge^Cdaan. En als de ^Flucht weer grauw kleurt dan be^Csef je ineens, dat je ^D7zoveelste illusie, die gaat er ^Gaan.

En je ^Creikt elkaar de ^Fhand en zegt: ^D7 "We zien elkaar nog wel eens een ^Gkeer." En om een uur of ^Czeven 's morgens ^Fbuiten, ^D7vind je jezelf dan ^Gweer En de ^Fvogels, die ^Cfluiten al. Je vind het ^Feigenlijk veel mooier om^Cdat het een i^Fdee is, dat steeds weer ^Cterug komen kan. Het is ^Cecht en daarom ^Gword je het niet ^Czat.