Antonis Remos (Αντώνης Ρέμος) - I nixta dio kommatia

Προσπαθ^Amούσα σ’ όλα να ‘μαι εγώ εντάξει και να ^Dmβάλω τη ζωή μου σε μια τάξη αντικε^Eίμενα δικά σου κι ότι άφησες εδώ σε μια κ^Dmούτα ξεχασμ^Eένα από και^Amρό Είχες ^Amφύγει και με πείραξε θυμάμαι, σου ‘χα π^Dmει «δεν σου αξίζω εγώ, λυπάμαι» μα εχθ^Eές αργά το βράδυ δίχως να το φανταστώ σε συ^Amνάντησα στο δρόμο κι έμεινα να σε κοιτώ, τον κρατο^Eύσες απ’ το χέρι του γελούσες τρυφερά και στα^Amμάτησε ο χρ^Eόνος ξαφνι^Amκά

Έσπασε η ^Dmνύχτα δυο κομμάτια κι ^Eέκλεισα σφιχ^Amτά τα δυο μου μάτια είπα δεν μπορ^Dmεί όταν τα ανο^Eίξω αυτή η ει^Amκόνα θα χαθεί Πίστευα σε ^Dmείχα ξεπεράσει, πρ^Eώτος πως ε^Amγώ σε είχα ξεχάσει Πόσο λάθος ^Dmέκανα, εσ^Eύ ήσουν η δυνα^Amτή Έσπασε η ^Dmνύχτα...

Είχα π^Amείσει για καλά τον εαυτό μου ότι ^Dmήταν τελικά για το καλό μου Κάθε μ^Eέρα που περνούσε σε τραβούσε μακριά κι εγώ ^Dmέπεφτα στο ψ^Eέμα πιο βαθ^Amιά Είχες ^Amγίνει μία ξένη εσύ για μένα, δε μιλ^Dmούσα για εσένα σε κανένα μα εχθ^Eές αργά το βράδυ δίχως να το φανταστώ σε συ^Amνάντησα στο δρόμο κι έμεινα να σε κοιτώ, τον κρατο^Eύσες απ’ το χέρι του γελούσες τρυφερά και στα^Amμάτησε ο χρ^Eόνος ξαφνι^Amκά

Έσπασε η ^Dmνύχτα δυο κομμάτια κι ^Eέκλεισα σφιχ^Amτά τα δυο μου μάτια Είπα δεν μπορ^Dmεί, όταν τα ανο^Eίξω αυτή η ει^Amκόνα θα χαθεί Πίστευα σε ^Dmείχα ξεπεράσει, πρ^Eώτος πως ε^Amγώ σε είχα ξεχάσει Πόσο λάθος ^Dmέκανα, εσ^Eύ ήσουν η δυνα^Amτή