Miel Cools - Vader

Als ^Emkind werd ik geïmpo^Amneerd als ^Dik jouw hemd zag op een ^Gstoel, zo ^Cgroot, zo wijd en zo vol^Amleerd, het ^Emgaf me een ver^Bm7trouwd ge^Emvoel als ^Emjij met ongebarsten ^Amstem de ^Dliedjes zong van Hulle^Gbroek. Dan ^Cvoelde ik alleen bij ^Amhem, vind ik de ^Edimzekerheid die ‘k ^B7zoek … ^EmVader.

Hoe ^Emgroot en breed jouw warme ^Amhand vol ^Dberg en dal, kanaal en ^Gkloof. Het ^Cging haast boven mijn ver^Amstand: die ^Emhand, mijn ^Bm7rots, mijn vast ge^Emloof. Jouw ^Emgeur van scheerzeep en a^Amluin, jouw ^Drijbroek, je gereedschaps^Gtas, de ^Ckroeskrans om je bruine ^Amkruin. Ik wist dat ^Edimjij het leven ^B7was… ^EmVader.

Als ^Emik door boze dromen ge^Amplaagd, haast ^Dtuimelend het bed uit^Gvlood, dan ^Cvoelde ‘k me niet meer be^Amlaagd, diep ^Emweggekropen ^Bm7op jouw ^Emschoot. Ik ^Emwist: die hier kent geen ^Amangst, hij ^Dtwijfelt nooit, hij kan het ^Gaan. Ik ^Cvoelde: vader duurt het ^Amlangst, de loodsman ^Edimvan mijn kleine be^B7staan… ^EmVader.

En ^Emnu je oud bent en ver^Amzwakt en ^Dwat droefgeestig naast me ^Gzit, je ^Cbrede schouders afge^Amzakt, je ^Emwerkeloze ^Bm7handen ^Emwit… Ook ^Emnu ik je onzeker ^Amzie proef ^Dik nog altijd in jouw ^Gwoord de ^Congebuilde poë^Amzie die mij als ^Edimkind al heeft be^B7koord… ^EmVader.

En ^Emdoor jouw brede vader-^Amzijn weet ^Dik wat mijn zoon nu ver^Gwacht: die^Czelfde troost bij kleine ^Ampijn, die^Emzelfde ^Bm7zekerheid en ^Emkracht maar ^Emook besef ik nu pas ^Amgoed: echt ^Dzeker is geen enkele ^Gman… zo^Cdat een vader zeker ^Amdoet omdat zijn ^Edimzoon niet zonder ^B7kan… ^EmVader.